Türk Solu Sayı: 35-36 – 16/23 Temmuz 1968
Bilimcil Sosyalizmin yolu: Diyalektik Maddeciliktir. Diyalektik Maddeciliğe göre,
olaylar boyuna değişirler. Onun için gerçeklik, yalnız bütün çelişkili gidişleri içinde ele alınırken, pratikle değiştirilmek zorundadır. Her şey gibi İnsanın ve Toplumun kendisi de değişir. Ve bu değişme insanla ilgili olduğu ölçüde insanın düşüncesi ve davranışı ile yapılır.
Toplum gerçekliği -SON DURUŞMADA- hangi mekanizma ile değişir? Toplumun MADDE ÜRETİMİ temelinde DOLAYSIZCA etki yapan ÜRETİCİ GÜÇLER’le değişir.
Üretici Güçlerin başında ne gelir?… İNSAN gücü.. der demez, iki karakter göz önüne gelir:
1- İnsan önce planladığı tasarı ile yapacağını DÜŞÜNÜR,
2- Sonra, o tasarının doğrultusunda DAVRANIR.
Marx’ın dediği gibi, insan emeğinin hayvan çabasından (Mühendisin arıdan ve
örümcekten) ayırımı: Yapacağını önce kafasında tasarlayışında toplaşır. Engels’in dediği gibi, insan yemeği içmeyi bile önce kafasından geçirerek yapar. Yapılacak işin kafada BİLİNÇLE tasarlanışına ve planlanışına TEORİ denir. Pratiksiz teori, YARAMAZ KURUNTUCULUK olduğu gibi, Teorisiz pratikte, biraz ustanın deyimi ile “KAFASIZ İŞGÜZARLIK”tır.
Şimdi Teori nedir? Gerçekliği değiştirmek üzere tasarlanan planlı düşüncedir.
Bunu söyler söylemez, gözönüne iki türlü gerçeklik gelir:
1- Yaşanan gerçeklik,
2- Yaşanmış bulunan gerçeklik.
Asıl insana yararlı olmak üzere değiştirilecek olan gerçeklik, elbet içinde
bulunduğumuz ŞİMDİKİ olaylardır. Ancak, şimdiki olaylardan hiçbiri daha ÖNCEKİ olayların diyalektik ürünü bulunmaktan çıkamaz. Her şimdiki olay, geçmiş olayların sonucudur. BUGÜNÜN gerçekliği, ister istemez DÜNÜN gerçekliklerinden çıkagelmiştir. Bugüne dek gelmiş geçmiş gerçekçilerin topuna birden bilim dilinde TARİH adı verilir.
Demek, nasıl Teorisiz pratik ve pratiksiz teori olamazsa tıpkı öyle gerçekliksiz
Tarih ve Tarihsiz gerçeklik de bulunamaz. Bir ülkenin TARİHİ (dünkü olayları)
GEREGI GİBİ bilinmedikçe, o ülkenin GERÇEKLİĞİ (bugünkü olayları) iyi
kavranamaz. Kavramak iddiasına kalkışılanca, gösterilen çaba veresiye alış-verişe benzer. Teori ezbere kuruntuya döner, Pratik karanlığa kubur sıkmaya.
Onun için, Bilimcil Sosyalizmin soyadı TARİHCİL MADDECİLİK’tir. Onun için
TARİH incelenimleri, kimi alışkanlıkların yakıştırdığı gibi: Bir eksantrik müzecilik
merakı, bir eskiler alayımcılık hevesi değildir. Tam tersine insancıl düşünce ve
davranışın ÖZÜ gerçeklik ise, gerçekliğin KÖKÜ Tarihtir. Tarihi unutmak, Teorinin ve Pratiğin kökünü kurutmak olur.
Türkiye’de Düşünce ve Teori basmakalıpçılığı ve dolayısıyla da Pratik davranış
tökezleyişleri en yaygın hastalığımızdır. Bunun OBJEKTİF nedeni: Egemen çevrelerin her düşünce ve davranışı ya Nemrutça kökünden kazıma, yahut kendi yozlaştırıcılığı altında ansızın şımartma eğiliminde olmasıdır. Ama, bir de SUBJEKTİF neden var:
Tarihcil Maddeci olduklarını açıklayanlar, genel olarak TARİH ve özellikle Yakındoğu ve TÜRKİYE TARİHİ üzerinde, bir YABANCIDAN gelmeyen sabırlı çabaya dayanamıyorlar. O zaman, ağzından dolma toplar gibi, kulaktan kapma, hele şairane destan düşmeciklerini yahut ünlendirilmiş acayip romantizmleri Tarihle karıştırıyorlar.
Oysa, KLASSİFİKASYON bilimi olarak TARİH henüz dünyada kurulamamıştır.
Tarihi dünyada gelişigüzel olaylar kırkanbarı: BİRİKİM bilimi olmaktan kurtarmadıkça, geri ülkeler içinde özellikle Türkiye’nin Tarihini anlamak güç oluyor.
Türkiye Tarihini anlamadan, Türkiye Gerçekliğini anlamak ise, ondan da daha
güçleşiyor. Bu yüzden Teori topal kalıyor, Pratik aksıyor.
2- TARİHİN GELİŞİMİ
Bütün bilimler gibi, elbet Tarih bilimi de gelişir. Tarihi: Nasıl olsa değişmez,
bilinen şeylerin ezberlenip tekrarlanması saymak kadar gülünç bir yanılma olamaz.
Hele: “Marks-Engels ustalar bir yol Tarihcil Maddeciliği kurduktan sonra kimin
haddine düşmüş Tarihte orijinal aydınlatmalara varmak” diye o dindarca
alçakgönüllülere sapmak, bilimcil sosyalizmi kaçamağa çevirmekten başka sonuç veremez. Böylesine “sureti haktan görünmeler” her şeyden önce ustalara karşı, tapınç perdesi altında en iflah olmaz yobazca saygısızlığa düşmek olur. Ustalar “ Hafız’ı Kapital” çömez papağanlar değil, Teoride, Pratikte kıyasıya savaşçı çıraklar için yolu açmışlardır.
Karl Marx, Das Kapital’ın Önsözünde belirttiği gibi başlıca planını “Modern
toplumun yüzündeki peçeyi kaldırma” uğrunda topladı. Ayrıca, ANTİKA TARİH
üzerine klasik Tarihcil Maddeciliğin yaptığı dahiyane notlar, Marx-Engels çağındaki Tarih ve İnsan bilimlerinin veri sınırları ötesine çıkamazdı. 1887yılları Tarihcil bilimlerin bellibaşlı iki büyük eksiği var idi:
1- TARİH ÖNCESİNİN bilinmeyişi: Tarihi değişmez kuralların ve kurulların
“TEKERRÜRÜ” kılığına sokuyordu. Tarihcil Maddeciliğin kökünden çürütmek istediği GENEL EĞİLİM bu idi.
2- YAKINDOĞU TARİHİNİN bilinmeyişi: Tarih gerçekliği gibi Tarih bilimini de
Herodot’lar ve Beroz’larla başlatmak zorunda bırakılıyordu. O zaman Tarih, Akdeniz çevresinden Batı Avrupa’ya doğru (KÖLELİK-DEREBEYLİK KAPİTALİZM) üçgen tekeriyle tekerlenmiş bir ÖZEL EĞİLİMden kurtulamıyordu.
Bu ŞEMA: Batı Toplumunun GERÇEKLİĞİ için gerekli Tarih gerçekliğini az çok
sunabiliyordu? Nitekim Batı’da Sosyal Devrimciliğin Teorik ve Pratik bütünlüğü
yeterince sağlanabiliyordu. Ne var ki, Türkiye Orta Asya’dan gelmiş insancıl güçlerin, derin kökleri Yakın doğuda olan Küçük asya toplumu idi.
Dalbudaklarımız Akdeniz ötelerine, Orta Avrupa’ya dek uzanmış olsa bile, Marx’ın pek güzel belirttiği gibi, Tarihcil Kökümüz her zaman ANADOLU (Küçük asya) oldu.
Spesifik olarak TARİH bilimi-bilebildiğimiz kadarıyla, bilmediklerimizi her
zaman, herkesten öğrenmekten mutluluk duyarız- bugün Klasik Tarih Bilimi Batıda (Kapitalizm’de) ve Doğu’da (Formel Sosyalizm’de) henüz yukarıda değdiğimiz iki genel ve özel eğilimden kurtulamamıştır. Tarih bilimi, 10’uncu yüzyılın armağan ettiği tutunmuş, sevilir şemalardan bir türlü sıyrılamıyor. Yaşanmış gerçek Tarihin KIYASIYA MADDECİ DİYALEKTİK gidişi, okul kitaplarının mitolojisi, masalları ile örtülüyor.
19’uncu yüzyılın insancıl bilimleri:antropoloji, etnoloji v.s. alanlarında hayli
malzemeler yığmıştı. Bu verilere 20’inci yüzyılda gelişen: Arkeoloji, Tarihöncesi v.s. bilimleri katıldı. Marx’ın o verileri incelemeye ömrü yetmedi. Engels, “adeta bir vasiyet yerine getirirce” Morgan’ın keşiflerini alabora etti ve “Menşei v.s.” eserinin üzerinden 7 yıl geçer geçmez, Tarihöncesi biliminde “adamakıllı ilerlemeler” olduğunu belirtti. Ya Engels’ten beri geçen 70 yılda yığılmış veriler, rafta mı kalacaktı?
Elimize geçenlere göre, Tarihcil Maddecilik öğrencileri, haklı haksız nedenlerle,
Tarih bilimi yolunda ustaların öğüdünü, bir dua gibi “Amin!” demekle izlediler.
Ustalarının metinlerini ezbere tekrarlamakla Usseverliğin yücesine kanat gerdiklerine inandılar. Bu Marxizm değil mistisizmdi.
3- TARİHTE BATA – ÇIKA GİDİŞ
Marx’tan beri edinilmiş insancıl Bilim kazançları açısından bütünlemesine bir Tarih determinizmi ile bakılınca şu gerçeklik göze batar: Tarih öncesi ile Tarih (Antika ve hatta Modern çağlar) arasında, inanılmıyacak kertede DİYALEKTİK etki-tepki ilişkileri vardır. Bu kaçınılmaz bir olaydır. Çünkü, Tarih öncesine son veren ve YAZILI Tarihi açan Medeniyet, ilkin Güney Irak’ın sübtropikal Irmak dökülümlerinde tek tük KENT (Cite)lerle doğdu. O kentçiklerin dışındaki uçsuz bucaksız Dünya Tarih öncesi (Barbar) Toplumlarla kaplıydı. Onun için Tarih-öncesinin neçeliği (kantite’si, kemmiyeti), çağımıza dek, Tarih (Medeniyet) niteliğine (kalitesine, keyfiyetine) etki yapmaktan geri kalamazdı.
Tarım ekonomisine dayanan Kent içinde Toprak ilkin TANRININ (yani TOPLUMUN, İslamlık’ta: “Beytül mali Müslimin’in) idi: Yani ORTAK MÜLK idi. Kent içinde Tefeci-Bezirgan özel sermaye gelişince: Toplum sosyal sınıflara bölündü.
Toprak mülkiyeti ÖZEL KİŞİ MÜLKÜ olmaya doğru gelişti. Geri kalan Kent dışı dünya ise ORTAK MÜLKİYET temeline dayalı kaldı. Bu durumun çelişkisi, 7 bin yıllık Antika medeniyetler Tarihi boyunca, ta kapitalizme dek toplumu bin bir çemberden geçirip, yaz-boz tahtasına çevirdi. Kadim tarih Kapitalizme gelinceye değin, medeniyetlerin bata-çıkan gidişleriyle yürüdü.
Neden bata-çıka gidildi? Şundan: Medeniyet, sınıflar güreşiyle eridikçe, gürbüz
çevre barbarlarınca yenildi. Barbarlıkla Medeniyet arasındaki temel çelişki MÜLKİYET ilişkilerinde toplanıyordu. Barbarlıkla Medeniyet arasındaki artı-eksi çatışmalar: ORTAK MÜLKİYET ile ÖZEL MÜLKİYET arasındaki savaştan kaynak alıyor üst yapıların bütününü, zaman zaman çelişik şanslarla yangın gibi sarıyordu.
Özel KİŞİ MÜLKİYETİne dayanan Medeniyet: İlkin bir avuç olan sonra çoğalan,
ama sosyal sınıf çelişkileri yüzünden üretim temelini de yobazlaştırarak, bir kaç
kuşakta kolayca yıkılabilir hale gelen bir toplumdu. ORTAK MÜLKİYETe dayanan Barbarlık : Gittikçe azalmakla birlikte, ilkin yeryüzünü kaplamış ve içerisinde sınıf çekişmesi bilmeyen bir kardeşler toplumcukları dünyasıydı. Barbar insanlar, eşit kankardeşleri olarak, ölesiye danışmalı taze, esen güçtüler. Medeniyet: Devlet, Para, Yazı gibi silahlarıyla ilkin, barbarlığa karşı teknik, sosyal teşkilatçı üstünlüğünü kazanıyordu. Çünkü Barbarlık dünyayı kaplamış bir büyük çoğunluk olduğu zaman bile, Barbarlardan her biri ufak Aşiret, Kabile, ve Kan teşkilatlarıyla dağınık ve özerk yaşıyorlardı. Bata çıka her gün biraz daha dünyaya yağ damlası gibi yayılan Medeniyete karşı Barbarlığın bütün olarak birleşmesi olağan değildi. O yüzden Medeni Devlet, Barbar Aşiretleri, kimi çıkarla, kimi zorla teker teker bozguna uğratabiliyordu.
Ancak bu çok uzun süremiyordu. Medeniyetin içinde özellikle Köle-Efendi
çelişkileri azıttıkça, Barbarlıkla ilişkiler tersine dönüyordu. Neçelik (miktar) olarak köleler, efendilerin on, yüz, bin katı artıyordu. O zaman ya Grekler’in Isparta Kenti’nde olduğu gibi, her dönemde köleler, fazla köy köpekleri gibi kılıçtan geçirilip azaltılıyordu; yahut Atina’da olduğu gibi: Demokrasiyi demogojiye çeviren soysuzlaşmalar, Kent içinde dirlik bırakmıyordu. Bu durum, Bezirgan medeniyetin kendi kendisini inkara başladığı DEREBEĞİLEŞME konağı oluyordu.
O zaman üst sınıfları birbirine düşmüş, kimsenin kimseye güveni kalmamış
bulunana Medeniyet: Çevre Barbarlardan önce medet umuyor, aylıklı asker
yetiştiriyor, “kendi mezar kazıcılarını” hazırlıyor; sonra yarı çağırılı Barbar
baskınlarına uğruyordu. Örneğin Makedonya Barbarlığı İskender’in kişiliğinde Grek Medeniyetinin altından girip üstünden çıkıyordu. “ULUSLARIN GÖÇÜ” Roma İmparatorluğunu tuzbuz ediyordu… Derken Barbar Madekonyalının veya
Hün-Cermen’in içine daldığı geniş medeniyet nimetleri ve bozuk insan sürüleri:
Parasıyla, yazısıyla, devletiyle, kültürüyle, alışkanlıklarıyla gelenleri etkiliyordu.
Fatihlikten Efendiliğe, (Şövalyelikten Derebeyliğe, Gaazi-İlb’likten Beylerbeyiliğe, Paşalığa, Ayanlığa) doğru kayan barbarları, “MEDENİLEŞTIRİYOR” du. Ve bu çember böylece “TEKERRÜR” edip duruyordu.
4- TARİHİN DETERMİNİST BÜTÜNLÜĞÜ
Tarihin bata-çıka gidişine Akdeniz Medeniyetlerinden örnekler verdik. Çünkü
klasik Tarihte en iyi yazılı ve herkesin her an en çok öğrendiği olaylar Greko-Romen Medeniyetinde belirlidir. Medeniyet Tarihi biraz iç yüzünden incelenirse adım adım aynı gidişin kaçınılmazlığı görülecektir. Yakındoğunun Irak, Mısır, Uzakdoğunun Çin, Hint Medeniyetlerinin alınyazıları: Hep o Barbarlarla Medeniyetler, yahut: Ortak Mülkiyet iIe Özel Mülkiyet arasındaki denizlerle karalar arasındaki Med ve Cezirleri andıran çelişme ve çekişmeler ile çizildi.
Klasik Tarih Bilimi o sikllerin (dönemlerin ) farkında olmazlık edemiyor. Ancak
Medeniyetlerin alt üstlüklerini: Tarihin insanlık ölçüsünde diyalektik bir bütünlük ve determinizm momentleri olarak ele almıyor. Ya kişilerin beceri ve berecisizlikleri, ya kurum ve kuralların başarı veya başarısızlıkları yüzünden çıkagelmiş kör tesadüfler, kanunsuz kargaşalıklar, iyi olmuş yahut yazık olmuş uygunluklar veya terslikler sayıyor. O zaman Tarih, Kaza ve Kaderin cirit attığı bir kör dövüşleri alanına, şairce kahramanlıklar, yahut haince daltabanlıklar edebiyatına döndürülüyor. Tarih, artık kanunluğu ve determinizmi kavranır insancıl olayların bilimi olmaktan çıkarılıyor.
Batı Kapitalizmi için, Tarihi Mahşer yerine çevirme önyargıları beslemek yahut
paradoksla hoş vakit geçirmek gibi çıkarlar sağlıyabilir. Doğu için bu teorik bir boşluk ve karanlık olur. Özellikle Türkiye’nin ve Osmanlı İmparatorluğunun, genellikle “GERİ ÜLKELER” in ekonomik ve sosyal gerçekliklerini gereği gibi düşünmek ve hele davranmak istedik mi, her şeyden önce: O klasik burjuva Tarihçiliğinin SOSYAL DETERMİNİZM DÜŞMANLIĞI diyebileceğimiz eğilimini gidermek zorundayız.
Organizma, tek hücrelilerden maymuna ve insana doğru evrim yapmış canlı
tiplerdir. Antika Tarihin tek hücresi KENT’tir. Yazılı Tarih Kent’ten çıkıp canlı tipler gibi çeşitli medeniyetlerle bata çıka gelişmiştir. Her çıkış kendisinden önceki batışla ilgili bir evrim zincirinin halkasıdır. Tarih zinciri içinde batışların da, çıkış halkaları kadar önemleri vardır. Batışla çıkışın çelişkili parçalılığı Tarih diyalektiğinin bütünlüğünü ve kanunluğunu belirtir. O kanunların güttüğü geçmiş gerçeklikler oldukları gibi kavranılmazsa, bugünkü ve yarınki sosyal gerçekliklerin (gerek Kapitalist Anavatanlarda, gerek Geri ve Sömürge ülkelerde) Teorik olarak değerlendirilmesinde eksiklerden kurtulunamaz.
Toynbee gibi, İntellicens Servis’in Sosyalist “Büyük Tarihci”leri de: Tarihe bir
determinizm arar görünürler. Onların araştırmaları: Klasik Tarihin yozlaştırılmış
parçalılığından usanan kimselere, filozof ceplerinden çıkarıp sundukları YAKIŞTIRMA “Determinizm”lerdir. Çünkü, bilinen sınıf nedenleriyle, uydurukçuluğa en elverişli alan, derme çatma klasik Tarih bilimidir. Oysa uydurukçuluğa hiç gerek yoktur.
Tarihin kendi gerçek gidiş kanunları her kuruntudan güçlüdür. Yeter ki, onları
izlerken skolastiğe ve metafiziğe kaçmayalım.
5- TARİHCİL DEVRİM KANUNU
Antika Tarihin en büyük gidiş kanunu: Barbarlıkla Medeniyet arasındaki
çelişkilerde yatar. Kadim Tarih manivelasının kısa momenti Medeniyet, uzun
momenti Barbarlık gücüyle ağır basar. O iki manivela kolu EKONOMİ adlı dayanak sivrisi üzerinde, kimi o yana, kimi bu yana alçalıp yükselerek işler.
Antika Tarihte, bir Medeniyet doğdu mu, ölünceye değin geçen olayların temel
üretici güçleri, kurulu niceliğin (düzen keyfiyetinin) dengeliğini az çok korurlar.
Genel olarak EKONOMİK diye adlandırılan madde ilişkileri, -hiç değilse son
duruşmada -Medeniyetin ÜSTYAPI ilişkilerini belirlendirirler. Kurulu düzenin üretici güçlerinden Coğrafya ve Teknik adlı maddecil üretici güçler çevçevesinde, belirli insancıl gelenek-görenek ve kollektif aksiyon üretici güçleri belirli bir gelişim biriktirir.
Bu birikim, Toplumun EVRİM (Tekamül) çağıdır. Klasik Tarih anlayışı, bu çağ
olaylarının determinizmini, daha Tarihcil Maddecilik doğarken benimsemiş olmalı idi.
Burjuva Tarihçiliğinin kıyışamadığı bu iş, ancak gene Tarihcil Maddecilikçe yapıldı.
Kadim Toplumun değişmez üretim temeli: Toprak ekonomisine dayanır.
Üretimle bütün ilişkisi, uzaktan aracılık ve sömürücülük olan TEFECİ-BEZİRGAN sermaye O olayların itisiyle, çok geçmez, Toprak mülkiyetine de sinsice el atarak EFENDİLEŞİR, DEREBEYİLEŞİR. Derebeyileşmenin azdırdığı sosyal sınıf çelişkileri:
Bir çözüm yolu olan SOSYAL DEVRİM biçimine baş vuramaz. Çünkü Antika
Toplumda, ne Kapitalizmin yaptığı gibi ÜRETİM SOSYALLEŞİR ne işveren sınıfının kendisine “Mezar kazıcı” olarak yetiştirdiği bir sosyal devrimci İŞÇİ SINIFI (Proletarya) gelişir.
O yüzden, Kadim medeniyetlerden her biri, hep içinden çıkılmaz kör
dövüşleriyle, önce, artearyosklerozlu hayvan gibi duralayıp taşlaşırlar. Sonra kurulu medeniyet, eskimiş bir yapı, yahut kankıranlaşan bir organizma gibi yer yer çatırdayıp dökülür. Birikim sona ermiş, Toplum DEVRİM (İNKİLAP) çağına girmiştir.
O zaman eski medeniyet çöker, yeni bir medeniyet doğar. Tarihin bu geçit konağı üzerine, Klasik Tarih pek çok olaylar anlatır. Ama, eski medeniyetin batışıyla, yeni medeniyetin çıkışı arasında bir determinizm aramaz.
Bu tutum, az çok anlayışla karşılanmalıdır. Engels, geçit olaylarının belirlendirilişindeki güçlükleri Anti Dühring’in önsözünde pek güzel açıklar. Yaşama ile Ölüm, Sağlıkla Hastalık, Çocuklukla Erginlik ve ilh. gibi herkesin açıkça görüp bildiği tabiat olaylarındaki NİCELİK (KEYFİYET) değişiklikleri bile metafizik mantıkla kestirilip attırılamaz. Çok kısa ve nazik GEÇİT olaylarında yatan SIÇRAMA ancak diyalektik momentinin yakalanmasıyla kavranılabilir.
Antika Tarihte, bir Medeniyetten ötekine geçişi sağlayan nicelik sıçraması:
Araya Barbar adlı taze insancıl üretici güçler girmedikçe gerçekleşememiştir.
Çürümüş bir medeniyetin DEVRİLİP ortadan kaldırılması hep barbarın akınıyla
kesinleşmiştir. O yıkılışlara Sümer’lerden Grek’lere dek “TUFAN” denilmiştir.
İslamlık’ta “KIYAMET” adı verilmiştir. Biz basitçe “TARİHCİL DEVRİM” terimini uygun buluyoruz. Çünkü medeniyetin yıkılışı da bir DEVRİM’dir. Ama, SOSYAL DEVRİM: Aynı Toplum içinde bir Sosyal Sınıfın ötekisini kaldırmasıdır. Tarihcil Devrim: Toplum dışından gelen daha geri, bir BAŞKA TOPLUM insanlarınca yapılır. Sırf SOSYAL DEVRİM olamadığı için, onun yerine TARİHCİL DEVRİM gelir.
Tarihin yüzeyinde Medeniyetle Barbarlık arasındaymış gibi geçen Tarihcil Devrim etki-tepkileri, gerçekte en derin üretici güçlerin yönettiği ÖZEL MÜLKİYET ile KAMU MÜLKİYET arasındaki karşılıklı etki-tepkilerdir. Bu çelişkili gidiş bütün Antika Tarih boyunca, Hiç aman vermeksizin sürüp gittiği için bir sosyal kanun gücünü taşır. Buna TARİHCİL DEVRİM KANUNU denebilir.
Tarihcil Devrim Kanunu, Medeniyetin başladığı günden, Kapitalizmin SOSYAL
DEVRİM’ler çağını açtığı güne dek: Düzgün bir saat çalışmasıyla işler. Klasik Tarihte, birbirinden kopmuş, birbirine benzemez, hatta birbirinin zıddı olarak anlatılan bütün Medeniyetlerin bir birine bağlılığını, “Tekerrür” sayılan benzerliklerini ve çelişkileriyle bir arada bütünlük teşkil ettiklerini Tarihcil Devrim Kanunu belirlendirir. Bu kanun bilimcil düşünceyle incelenip uygulandı mı, Tarih zincirinin bütün halkaları eksiksizce ve aksaksızca birbirlerine bağlanmış bulunur. Şimdiye dek çözümü askıda kalmış, hatta “Esrar”, “Gayya kuyusu” sayılmış nice problemlerin iç zenberekleri yakalanmış olur.
Bu gerçeği iki çözümü yapılmamış büyük olayla örnekliyelim:
6- TARİHCİL DEVRİM NİÇİN OLUR ?
Barbarlık geri ve insanlık evrimince ALT ve İLKEL bir Toplumdur. Medeniyet
ileri, ÜSTÜN ve daha OLGUN bir Toplumdur. Nasıl olur da, geri barbarlık, ileri
medeniyeti yener? Burjuva Tarihciliği bunu kasıla kasıla bir içine işlenilmez
bilmece-bulmaca saymaktan per hoşlanır. O bilmecenin üzerine sürüyle yalan, dolan aldatmacaları kuracaktır. Ancak Sosyalistler, hatta Plehanof gibi skolastikce marksistler bile o konuda bocalar.
Yanılışın nedeni, Tarihcil Maddeciliğin verdiği ÜRETİCİ GÜÇLERİ iyi
değerlendirememekte toplanır. Çoğu Maddecil Üretici Güçlere: Coğrafya ve Tekniğe aşırı değer vereyim derken, İnsancıl üretici güçlerin canlı değeri küçümsenir: İnsanın Tarihcil Gelenek ve Görenek, Kollektif Aksiyon gibi üretici güçler gözden kaçılır.
Tarihi yapan İNSAN soyutlaştırıldı mı, yahut otomatlaştırılıp gölgeleştirildi miydi: Ya insanüstü güçlere kayıp, kaba burjuva materyalizmine düşmekten kurtulunamaz. Tarihte, insancıl güçleri en büyük dirençle savunan kimseler, barbarlar olmuştur. Barbar, ilkel de kalsa “SOSYALİST” bir KAMU düzeninin çocuğu idi.
Eşitsizlik bilmiyordu. O yüzden yalanı ve korkuyu kendi toplumu içine sokmayan alabildiğine ülkücü yiğitti. Böyle yüce karakterli kişilerden derleşik olan Barbar topluluğu, nedenli az kalabalık olursa olsun: Var olan bütün üyeleriyle bir tek vücut gibi düşünüp davranıyordu. Medeniyet insanları ise, ne denli çokluk olursa olsunlar, içlerine kurt düşmüş kuru kalabalıktılar. Binbir çelişkiyle birbirlerine düşmüşlerdi.
İlkel Kamu düzeninin katışıksız: Eşitlik-Doğruluk-Yiğitlik gelenekleri ve Kankardeşliğinden doğma yaman Kollektif aksiyon güçleri Medeniyet insanında tükenmişti. Yalnız KİŞİ ÇIKARI, PARA, DALAVERE, YOBAZLIK, ZORBALIK ile külah kapıp sömürü sürdürüyorlardı.
İnsanlık gelişiminin, Tarihcil gidişiyle tuttuğu yönden, YENİ Coğrafya ve Teknik
üretici güçlere gebe olan yerlerde: Çürümüş Medeniyet üst Sınıflarının kendi
efendiliklerini yalnız zorbaca sürdürebilmek üzere, kendi yurttaşlarına
güvenemedikleri için, o bedeni ve ruhu sağlam Barbarları Medeniyete doğru ister istemez çağırmış, onlara medeniyet bozgununun bütün iç yüzlerini öğretmiş bulundukları düşünülsün.
İnsancıl üretici güçlerin, Diyalektik Sıçrama momentinde (Marx’ça pek güzel
işaret edildiği gibi) SAVAŞI keskin bir EKONOMİ gücü yaptığı sıralar sık sık patlak verirler. Öylesine neyrenk Tarih noktalarında: Çökkün Medeniyetin coğrafyası aşınmış, yeni coğrafyalar ve medeniyetçe geliştirilmiş teknikler barbarın eline geçmiştir. En yüksek kertesinde bunalım, ortada, insancıl üretici güçlerden başka tutamak bırakmamıştır. Bu şartlar ortasında Medeniyet insanı, hiç beklemezken, ansızın Barbar insana yenilecektir ve yenilmiştir. SOSYAL DEVRİM’ini başaramayan Medeniyet TARİHCİL DEVRİM’le yıkılacaktır.
7- TARİHCİL DEVRİM NASIL OLUR ?
Medeniyetlerın yıkılıp kurulmaları kaç türlü olur?
Kadim Tarih gerçekliği, yakından izleyince, orada başlıca iki türlü TARİHCİL
DEVRİM tipi karakteristiktir:
1) Orijinal bir yeni Medeniyet doğuran Tarihcil Devrim;
2) Eski Medeniyetin Rönesansını doğuran Tarihcil Devrim.
Her Tarihcil Devrimin bir ŞARTLARI bir de SEBEPLERİ vardır. Tarihcil Devrim
Şartları: Toptan İnsanlığın ulaştığı GELİŞİM ÇAĞININ şartlarıdır. Tarihcil Devrim Sebepleri: Yeni gelişimlere gebe Coğrafya ve Teknik üretici güçlerle, o güçleri ele alabilecek TARİH ve İNSAN üretici güçlerle, o güçleri ele alabilecek TARİH ve İNSAN (Gelenek, Görenek, Kollektik Aksiyon) üretici güçleridir.
İki tür olan Tarihcil Devrimin: ORİJİNAL bir Medeniyet mi, yoksa bir MEDENİYET RÖNESANSI mı doğuracağı: Bir yandan Medeniyetin ulaştığı Tarihcil düzeye öte yandan devrimi yapan barbarlığın ulaştığı Sosyal düzeye göre belirlenir.
1- ORİJİNAL MEDENİYETE VARAN TARİHCİL DEVRİM: Medeniyet, Arapçanın
pek bilinen deyimi ile “MEDİNE” den (Türkçesi KENT’ten, Fransızcası Cite’den) çıkar. Medeniyetin birinci çağı, ilk düzeyi: KENTLEŞME (Medenileşme-Siteleşme) konağıdır. Medeniyet, Kentleşme çağının TARİHCİL DÜZEYİNDE ise, Medeniyeti yıkmağa çağırılı barbarların öncülüğü ve güdümü YUKARI BARBARLIK KONAĞInın SOSYAL DÜZEYİNDE bulunuyorsa; Medeniyetle Barbarlık arasında patlak veren savaş üzerine olan Tarihcil Devrimin sonucunda ortaya bir ORİJİNAL MEDENİYET doğar. Sümerleri yıkan Semit Barbarlarının AKAD medeniyetini kurmaları gibi. Acem medeniyetini yıkan Hicaz Araplarının İSLAM medeniyetini kurmaları gibi. Yukarı Barbarlık: Tarımı
keşfetmiş, Kent kurabilmiş toplumdur. Bu toplum kendi Kentinin kurulları ve
kurallarıyla orijinal bir medeniyet kurar.
2- MEDENİYET RÖNESANSINA VARAN TARİHCİL DEVRİM. Kentlerde doğan
medeniyet zamanla Kent birimini aşındırır. O zaman Kentlerin santralizasyonu
başlar. O klasik anlamıyla “İMPARATORLUK” adı verilen kentlerin açılışları çağına gelmiş bir medeniyetin TARİHCİL DÜZEYİNE gelinmiş ise, medeniyeti yıkmaya çağrılı Barbarların öncülüğü ve güdümü ORTA BARBARLIK konağının SOSYAL DÜZEYİNE ulaşmış bulunuyorsa, Medeniyetle Barbarlık arasında patlak veren savaş gene bir TARİHCİL DEVRİM yapar. Ancak bu devrimin sonucu olarak doğan şey, yeni bir medeniyet olamaz; eski yıkılmış orijinal medeniyetin bir RÖNESANSı olur. Türk ve Moğolların İslam medeniyeti sonunda kurdukları “TAVAİF’UL MÜLUK” adlı, İslamlığın DİRİLİŞİ devletleri gibi! ‘Cermenlerin, Macarlar’ın yıktıkları Roma medeniyeti üzerinde kurdukları “ FEODALİTE” adlı Kadim Romanın DİRİLİŞİ devletleri gibi.
Orta Barbarlık: Çobanlığı keşfetmiş, Göçebe toplumdur. Kendisinden iki Tarih
basamağı yukarıda bulunan eski medeniyetin uçsuz bucaksız tarım ve kültür
ilişkilerini kapsıyacak kurul ve kurallar Orta Barbarlıkta yoktur. Onun için çökmüş medeniyetin değerlerini kurtarıp, barbar aşısı yaparak diritmekle yetinir. Her kanun gibi, Tarihcil Devrim Kanunun da, genel çizgileriyle verilirken, az çok soyutlaştırıldı. Marx da, Kapitalist düzeni bir “MATAHLAR YIĞINI” olarak anarken bir soyutlaştırma yapmıştı. Kapitalizmin egemen olduğu her ülkede ise, en başka çeşitli kapitalist ve sosyal biçimler vardı. Tıpkı öyle, Tarih boyunca Tarihcil Devrim ana kanunu sürüp gitmekle birlikte, her ülkede ve ayrı zamanlarda en çeşitli somut ilişkilerde katışık bulunmuştur. Nüans ayrımları taşıyan orijinal medeniyetlerin ve medeniyet rönesanslarının sonsuz türleri, genel Tarihcil Devrim Kanununu çürütemez: Tersine, bütün zenginlikleriyle ispatlar.
Görüyoruz. Konu, yeryüzünün ileri yahut geri bütün ülke insanlarına açık
araştırma alanıdır. 20nci yüzyılda Tarihcil Maddeciliği kavramış bir insanın orijinal araştırma yapması hem hakkı, hem görevi ve gücü içinde sayılmalıdır. Türkiye aydınının, Batılı Bilgin önünde yamyassı AŞAĞILIK DUYGUSU kadar, kendi toprağındaki düşünüre karşı, karlı dağları ben yaratırım sanan AŞAĞILIK KOMPLEKSİ artık Türk MİLLİYETÇİĞİNE sığamaz.
Bu alanda, bütünlüğüne tutarlı başka araştırmaya rastlamadık. İnşallah vardır.
Varsa karşılaştırmalar yapılması için ne mutlu şeydir. Yoksa, Osmanlı yobazının “BİD’AT” tan ürktüğü gibi sırf “gavur icadı” olmadığı için değil, gerçeklere uyup uymadığına göre eleştiriye uğratılmalıdır bu görüş.