Dr. Hassan Ali’nin sitesinde 26 Mayıs 2022 tarihinde yayınladığı “How to Win the Battle of Ideas Today” adlı yazısının çevirisini sizlerle paylaşıyoruz.
***
Komünistlerin egemen kapitalist bilincin üstesinden gelmek için basını nasıl etkin bir şekilde kullanabileceğinin ve basın görünümünün bir analizi.
Bize karşı söylenen yalanları un ufak etmeye devam etmeliyiz. Bu bir ideolojik savaştır, herşey Fikirler Savaşıdır.
— Fidel Castro
Bilgi savaşı, ya da Fidel’in zamanında ifade ettiği gibi, Fikirler Savaşı, kuramsal bir karmaşa zamanında en yüksek önceliğe sahiptir. Fikirler Savaşına katılmak, dünyadan ayrı bir ideolojik balon yaratmak ve yeni bir dünya hayal etmek anlamına gelmez. Bunun yerine, hegemonik fikirler ve söylemlerle doğrudan mücadele etmek ve bunlarla meşgul olmak anlamına gelir. Bu nasıl yapılır? Bu bir strateji meselesidir. Gerçekliği değiştirmenin bir parçası olarak Marksizmin en önemli özelliği, geliştirilen herhangi bir programın sonucunu niceliksel olarak yansıtmasıdır. Diğer bir deyişle, özellikle hiçbir komünist partinin henüz ivme kazanmadığı bir çağda şu önemli soru sorulmalıdır: Komünist dünya görüşünü yaymada başarılı olduk mu?
Lenin, 1917’den çok önce kendisini sosyalizm yolunda bir yayıncı olarak tanımlıyordu.
İlerleyen bölümlerde komünist ideolojiyi yaymanın en etkili yolları konusundaki görüşümü ve sürekli denenen, başarısız olan yöntemlerin eleştirilerini inceleyeceğim.
Merkezsiz Kısa İçerikli Medya
Twitter, Instagram ve TikTok’un merkezsiz yapısı ideolojik kafa karışıklığını kolaylaştırıyor. Ben bu platformlara, komünist, postmodern, liberal ve faşist ideolojilerin sarf edilmesi sırasında aynı anda ve aynı mekanda varolabileceği açık alanlar olmalarından ötürü merkezsiz diyorum. Her platformun algoritmaları biraz farklıdır, ancak her biri aynı sorunu içerir. Bilgi atomize edilir ve başka bir atomize bilgi çuvalına karıştırılır. Bu sosyal medya platformları odaklanma eksikliğini teşvik ediyor çünkü bunlardan herhangi biri arasında gezinme deneyimi, mizah ve korku, haber ve meem, düzen eleştirisi ve düzen savunması arasında gidip geliyor. Açıktan takip ettiğiniz içerik, reklamlar, troller, botlar ve “önerilen içerik” ile karıştırılır. Bu, yanıp sönen flaş ışıklarının – aşırı bilgi patlamaları – önünde oturmaya benzer bir deneyim.
Bu merkezsiz platformların ikinci sorunu, gericilerin, devrimci bir mesajla içeriğe ideolojik sızmasıdır. Bir fikrin açıklanabileceği sayıyı zaten sınırlayan bu platformların kısa içerikli doğası nedeniyle, yorum, beğeni ve yeniden paylaşım sistemlerinin tümü, birden çok bakış açısından hızlı, indirgeyici, yüzeysel ve viral ideolojik saldırılara izin verir. Bir fikrin değeri, sosyal olarak beğenilerin ve yeniden paylaşımların “oranları” ile ölçüldüğü için, bunlarla mücadele etmek zordur.
İdeolojik saldırılar iki şekilde ele alınmalıdır: halka açık tartışma ve sansür. Kısa içerikli medya, etkili bir halka açık tartışmaya izin vermez, bu zaten söz konusu olamaz. Sansürle ilgili olarak, platformun kendisinden gelen sansürü kastetmiyorum. Bilgileri yayan kişi veya kuruluş, kendi içerikleriyle ilgili yorumları veya yeniden paylaşımları sansürleyen güç olmalıdır. Sansürün hedefleri, ileri sürülen komünist ideolojiden uzaklaşmaları ya da kafa karıştıran mesajlaşmaları, raydan çıkmaları kapsamalıdır. Bu, merkezsiz kısa içerikli platformlarda imkansızdır.
Daha da kötüsü, sosyalleştirilmiş sansür kolaydır. İdeolojik çete, genellikle anti-komünist sol, katılmadıkları bir fikri viral hale getirecek ve orijinal kaynağın bir izleyiciyle etkileşime geçmesini veya bir izleyicinin orijinal kaynakla eleştirel bir şekilde etkileşime girmesini hızla imkansız kılmak için ahlaki temelleri kullanacaktır. Bireylerin çevrelerinde yanlış bilgi, söylenti, küfür yayacakları, bir fikrin veya kaynağın, fikrin kendisiyle eleştirel bir şekilde meşgul olmadan “toplumsallaştırılmış bir sansür” ile sonuçlanacak iğrenç bir sosyal sansür kültürü var.
Merkezileşmiş Uzun İçerikli Medya
Streaming, Podcasting ve canlı-Soapboxing (Callin/Twitter Spaces) arayüzlerinin merkezi ve uzun içerikli doğası, merkezsiz kısa içerikli medyanın zayıf yönlerine bir alternatif sağlar. Tarihsel olarak, gazeteler komünistlerin kitlelerle ilişki kurmasının birincil yoluydu. John Reed, Rus devrimi hakkındaki kitabı “Dünyayı Sarsan On Gün”de, kitlelerin sona kalan gazeteler için nasıl savaştığını ve her popüler siyasi fraksiyonun, sürekli bir basını ayakta tutmasıyla nasıl meşru olduğunu anlatmakta.
O günden bugüne pek çok şey değişti. Çoğu insanın bilgiyle öncelikli etkileşimi, iyi ya da kötü, internet aracılığıyladır. Tabii ki, bu her coğrafya genelinde geçerli bir gerçek değil, çünkü hala fiziksel gazeteler ve radyonun etkileşiminin tercih edildiği birkaç ülke mevcut. Bununla birlikte, nüfusun geneli, çoğu yukarıda bahsettiğim merkezsiz kısa içerikli medya aracılığıyla, öncelikle internetle bağlantı kurar.
Öte yandan, birçok insan (ve sayıları giderek artan) video akışları ve podcast’ler gibi merkezi uzun biçimli medyayla da ilgilenmektedir [Dipnot: Tarihte, sözlü anlatımdan yazılı metne aktarılan bilgiden ve tekrar sayısallaştırılmış sözlü anlatılma ilginç bir değişim var.] YouTube, Twitch ve podcasting platformları dahil olmak üzere merkezi uzun içerikli medya, merkezsiz kısa içerikli medyaya zıt özelliklere sahiptir. Bu, içerik oluşturucunun sansürünün kolay olduğu, bilgilerin ideolojik olarak daha tutarlı olabileceği ve sosyalleştirilmiş çarpıtmanın daha zor olduğu anlamına gelir. Aslında, merkezsiz kısa içerikli medyada meydana gelen sosyalleştirilmiş çarpıtma girişimi, genellikle izole edilmiş uzun biçimli medyaya daha fazla maruz kalmaya neden olur.
Merkezi uzun içerkli medyanın sansürü, daha önce açıkladığım gibi çoğunlukla sosyalleştirilmiş bir kaynaktan değil, doğrudan daha yüksek bir kaynaktan gelir. Genellikle devlet veya platformun kendisi müdahale eder ve sansürler. Bunun örnekleri arasında Joe Rogan’ın Spotify deneyimi, Infrared/Jackson Hinkle’ın MSM – anaakım – gazetecileri tarafından organize edilerek Twitch’ten çıkarılması, YouTube’dan Rumble’a sağcı göçü ve RT – Russia Today – America’nın kapatılması sayılabilir. Mekâna ideolojik kafa karışıklığı getiren veya doğrudan onlara ve fikirlerine meydan okuyanlar, karakterlerle veya zamanla sınırlı olmayan bir mekanda tartışmaya açılırlar, dikkat dağıtıcılığa ve raydan çıkmaya karşı koruma sağlamak için canlı video akışlarında bunlar engellenebilir ya da kaldırılabilir. Muhalif fikirler bu alanlarda daha zorlu bir savaşla karşı karşıya.
Uzun içerikli medyanın ideolojik olarak tutarlı olması nedeniyle merkezileştirilmesi garanti edilmez. Bununla birlikte, merkezsiz kısa içerikli medyanın aksine, bunun olasılığı var. Akışları ve podcast’leri düzenleyen kuruluş veya kişi, ideolojik olarak tutarlı olmayı seçebilir (farklı sesler yoluyla sahte bir birliğe hitap etmenin aksine) ve böylece izleyicilere veya dinleyicilere alternatif ideolojik bakış açıları geliştirme fırsatı sunabilir.
Uzun içerikli medya en belirgin faydayı sunar – fikirleri açıklamak için Twitter, Instagram veya TikTok’un asla sunamayacağı şekilde daha fazla alan vardır. Önemli bilgiler, rastgele sonsuz akışta ve ideolojik olarak tutarsız gönderiler akışıyla kolayca seyreltilmez, bu nedenle bir konuya odaklanmak daha kolaydır. Uzun içerikli medya, birçok işçi işte, işe gidip gelirken ve boş zamanlarında podcast’leri ve akışları dinler, aynı zamanda önemli bir özelliğe sahip olduğu sürece: Eğlence
Eğlencenin değeri
Amerika Birleşik Devletleri’nde eğlencenin, özellikle derin depresyonda, yorgun ve yabancılaşmış bir toplumda insanların dikkati için gerekli (talihsiz ya da değil) bir gereklilik olduğu yalın bir gerçektir. Uzun içerikli medya ilgi çekici değilse, telefonu almak ve bağımlılık yaratan kısa içerikli medyayı saatlerce kaydırarak tüketmek kolaydır.
Liberal basın, ya %100 beyinsiz eğlencedir ya da haberlerin yayılması yoluyla %100 ciddidir. Kapitalist basından gelen haberler, siyasi ve sosyal süreçlerden izole edilmiş olaylar olarak tanımlanmaktadır. Tutarlı bir bağlam sağlamazlar ve uygulanabilir çözümler sunmaktan kaçınarak izleyiciyi demoralize etmezler. İlgi çekici/eğlenceli ve içeriğe dayalı ciddi haberler arasında bir denge kurulmalıdır.
Uzun içerikli komünist basına katılmayı seçen kuruluşlar veya kişiler, bilgi ve karizmanın birleşimine dayalı olarak halka açık bir yüz seçmelidir. Bilgisiz karizma derinliksiz dış görünüştür ve karizmasız bilgi çirkin dış görünüşlü derinliktir. Sağ milliyetçi basın da dahil olmak üzere genel düzen karşıtı basın bunu çok iyi anlıyor. Joe Rogan Experience, Jimmy Door Show, Tucker Carlson Tonight ve Russel Brand (YouTube’daki en popüler siyasi yayın) gibi uzun soluklu programların tümü, eğlence ve bilgi yayılımının kaynaşmasını içerir. Bu sadece izleyiciyi meşgul etmekle kalmaz, daha da önemlisi ideolojik gelişim için yeterince dinlemelerini/izlemelerini sağlar. Şu anda, bu tür özelliklere sahip ölçekte popüler bir komünist basın yok.
Yığınları yansıtmak
Komünist basın tamamen gösteri odaklı olamaz, aksi takdirde yeni bir şey sağlamaz. Komünist basın yeni bir şey sunmalıdır, taze bir şey. Konular, güncel olayları ve hedef kitlelerin (siyasi olarak, evsiz işçi sınıfının) endişelerini ciddi bir şekilde doğrudan yansıtmalıdır. En acil konulara en yüksek öncelik verilmelidir. Örneğin, bugün bu konular arasında Ukrayna’daki vekalet savaşı, enflasyon, görünüşte koordineli toplu katliamların arkasındaki tuhaflık, devam eden Dünya Ekonomik Forumu ve kültür savaşı sayılabilir. Bazı sağcı basın da dahil olmak üzere düzen karşıtı basın bunu zaten yapıyor. Bu siyasi gruplar, radyo dalgalarına hakim olmadıkları ve tekelci sermaye yoluyla anlatılar üzerinde tahakküm sahibi olmadıkları için, izleyicilerinin zaten tartışmakta olduğu şeyin peşinden gitmeleri gerekiyor. Bu tür platformlar bu konulara odaklanıyor ve neoliberalleri yalancı olarak ifşa ediyor. Komünist basın bunu Marksist perspektiften yapmalıdır. Pek çok insan neoliberal düzene güvensizlik ve reddedilme eğilimi gösteriyor, bu nedenle ideolojilerindeki boşluklar, kendi aralarında zaten tartıştıkları şeyi doğrudan tartışarak doldurulmalıdır.
İşçiler dünyadaki konumlarının çok bilincindedir ve komünist ideoloji onların ideolojisidir. Onlara ilahi bir mesajla aydınlanmış kahramanlar olarak yaklaşmamalı ve kendi düşüncelerinin gelişimini teşvik etmeliyiz. Bu yüzden onların konuştuklarını konuşmalı, onlara siyasi ruhlarını meşgul etmeyen fikirler ve sohbetlerle yaklaşmamalıyız. Siz önce komünist dünya görüşüyle ilgilenmelerini sağlayana kadar, Lenin’in rekabetten tekelci sermayeye geçişi nasıl tanımladığıyla ilgilenmeyecekler.
Bilgiyi Yaymanın Diğer Yolları
1- Okuma Grupları: Okuma grupları ile ilgili doğal olarak bir sorun yok ama geliştirilebilecek yönleri var. Öncelikle, merkezsiz ve “sosyal” okuma gruplarına rastlamak çok yaygındır. Özellikle grup ideolojik olarak tutarlı değilse, herkesin her zaman katkıda bulunacak faydalı bir şeye sahip olacağı doğru değildir. Okuma gruplarını yürütenler, paylaşmak istedikleri bilgilerde ustalaşmaya ve çalışmada öğretmen rolü üstlenmeye hevesli olmalıdır. Öğrenci-öğretmen diyalektiğinin terkedilmesine gerek yoktur, ancak teoriyi öğretmenden önce analiz eden öğrencilerin üzerinde durulmamalıdır. Öğretim ayrıca Marksist teoride deneyimli ve bilgili olan ve iyi analojiler, örnekler ve yaratıcı yöntemler sunarak başkalarının diyalektik materyalizmi anlamalarına yardımcı olabildiğini kanıtlamış birine bırakılmalıdır. İkinci olarak, kuruluşlar, popüler basında harcanan zamana karşı halka açık okuma gruplarının meziyetlerini ve etkililiğini ciddi olarak düşünmelidir.
2- Gazeteler ve Radyo: Yöntemler coğrafyaya göre değişmelidir. Fikirler Savaşı için internet birincil araç olarak kullanılmalıyken, diğer yöntemlerden vazgeçilmemelidir. Kitlelerin genel olarak birincil bilgi araçları olarak radyo veya gazeteyle uğraştığı doğru değildir, ancak bu bilgi yöntemlerinin takip edilir olduğu birkaç ülke vardır. Marksizm yayıncısı özellikle bu tür coğrafyalarda bilgiyi yaymak için çalışmıyorsa bu yöntemlere öncelik verilmemelidir. Bu eski basın biçimleri kullanıldığında, bunları sürdürmek için gereken zaman ve sermaye, etkinliklerine göre ölçülmelidir.
Lenin’in “gerçek hareketin her adımı bir düzine programdan daha önemlidir” sloganına verdiği yanıt, “bu sözleri teorik bir kaos döneminde tekrarlamak, bir cenazede yas tutanlara ‘çok mutlu günler’ dilemek gibidir.” İşçiler dünyadaki konumları konusunda oldukça bilinçlidir. Güçsüz olduklarını biliyorlar, kurumsal ve yozlaşmış bir yönetici sınıfın onlardan emek ve para aldığını biliyorlar ve sıkı çalışmalarının meyvelerinin kendilerine verilmediğini biliyorlar. Onlara nedenini açıklamalı ve onları tutarlı bir ideolojiye davet etmeliyiz. Bu, iktidar için örgütlenmeden önceki ilk adımdır. Bunu yapmazsak, işçiler komünizm ideolojisi onlara rehberlik etmeden hareket edecek ve barbarlık dönemi olacaktır.